จักรพรรดิหลุยส์ผู้ศรัทธา[1] (อังกฤษ: Louis the Pious หรือ Louis the Fair หรือ Louis the Debonaire[2]) (ค.ศ. 778 - 20 มิถุนายน ค.ศ. 840) เป็นกษัตริย์แห่งอากีแตน ตั้งแต่ ค.ศ. 781 และต่อมาก็เป็นกษัตริย์แห่งจักรวรรดิแฟรงก์ และจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์แห่งราชวงศ์ออทโท ผู้ทรงเริ่มครองจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ร่วมกับพระราชบิดาตั้งแต่ปี ค.ศ. 813 เมื่อพระราชบิดาเสด็จสวรรคตในปีต่อมาลุดวิกก็ขึ้นครองราชย์ด้วยพระองค์เองจนเสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 840 พระองค์เป็นพระราชโอรสพระองค์เดียวในสมเด็จพระจักรพรรดิคาร์ลที่ 1 แห่งโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ หรือ "ชาร์เลอมาญ" และ ฮิลเดอการ์ดแห่งวินซเกาว์ที่รอดชีวิตมาจนเจริญพระชันษาเป็นผู้ใหญ่
ระหว่างครองอาณาจักรอากีแตนลุดวิกก็รับหน้าที่ต่อสู้ป้องกันพรมแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ของจักรวรรดิแฟรงก์ พระองค์ทรงพิชิตดินแดนบาร์เซโลนาจากมุสลิมในปี ค.ศ. 801 และทรงสร้างเสริมอำนาจของแฟรงก์คืนในบริเวณปัมโปลนาและบาสก์ทางตอนใต้ของเทือกเขาพิเรนีสในปี ค.ศ. 813 เมื่อเป็นพระมหาจักรพรรดิลุดวิกก็ทรงเปิดโอกาสให้พระราชโอรส โลแธร์, เปแปง และ หลุยส์—มีส่วนร่วมในการปกครอง และทรงวางรากฐานการแบ่งดินแดนระหว่างพระราชโอรสทั้งสาม สิบปีแรกของรัชสมัยเป็นช่วงเวลาของเหตุการณ์ที่นำมาซึ่งความโศรกเศร้าและน่าละอาย โดยเฉพาะในการทำการทารุณต่อพระนัดดาแบร์นาร์ดแห่งอิตาลี ที่พระองค์ทรงประกาศแสดงความเสียพระทัยต่อหน้าสาธารณชน ในคริสต์ทศวรรษ 830 จักรวรรดิก็ตกอยู่ในสภาวะของสงครามการเมือง ระหว่างพระราชโอรสของพระองค์เอง ซึ่งยิ่งเลวร้ายลงเมืองลุดวิกพยายามนำพระราชโอรสจากพระมเหสีองค์ที่สองชาร์ลส์เดอะบอลด์ (Charles the Bald) เข้ามาร่วมในแผนการสืบราชบัลลังก์ แม้ว่ารัชสมัยของลุดวิกจะจบลงด้วยดี บ้านเมืองกลับมาอยู่ในความสงบอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็เป็นรัชสมัยที่เมื่อเทียบกับรัชสมัยของพระราชบิดาแล้วก็ไม่รุ่งเรืองเท่า
