Беларуская мова

Беларуская мова
Саманазва:	Беларуская мова
Краіны:	Беларусь (6 340 тыс. чал.) Расія (316 тыс. чал.) Польшча (40 тыс. чал.) Літва (30 тыс. чал.) Украіна (55 тыс. чал.) Канада (менш за 10 тыс. чал.) ЗША (дыяспара)
Рэгіёны:	Усходняя Еўропа
Афіцыйны статус:	Беларусь (дзяржаўная) Польшча (рэгіянальная): Падляскае ваяводства Горад Гайнаўка Сельская гміна Гайнаўка Сельская гміна Орля Сельская гміна Нараўка Сельская гміна Чыжы Чэхія (нац. менш.)[1] Украіна (нац. менш.)[2]
Арганізацыя, якая рэгулюе:	Нацыянальная акадэмія навук Беларусі
Агульная колькасць носьбітаў:	каля 7 млн. чал.
Класіфікацыя
Катэгорыя:	Мовы Еўразіі
Індаеўрапейская сям'я Славянская група Усходнеславянская падгрупа Роднасныя мовы: руская, украінская
Пісьменнасць:	Кірыліца
Моўныя коды
ISO 639-1:	be
ISO 639-2:	bel
ISO 639-3:	bel
Гл. таксама: Праект:Лінгвістыка

Белару́ская мо́ва — нацыянальная мова беларусаў, уваходзіць у індаеўрапейскую моўную сям'ю, славянскую групу, усходнеславянскую падгрупу. Пашырана ў асноўным у Беларусі. Распаўсюджана таксама і ў іншых краінах, галоўным чынам у Польшчы, Украіне і Расіі^[3]. Беларуская мова мае шмат агульных граматычных і лексічных уласцівасцей з іншымі ўсходнеславянскімі мовамі.

Сучасная беларуская літаратурная мова пачала стварацца з 1850-х гг. на аснове гаворак у шырокім наваколлі горада Мінска (па сучаснай класіфікацыі — мінская гаворка^[4] сярэднебеларускай групы дыялектаў беларускай мовы). Алфавіт літаратурнай мовы створаны на аснове кірыліцы.

У 1990-х — 2000-х гадах практычна аформілася існаванне дзвюх беларускіх моўных норм^[5]: нормы беларускай мовы, распрацаванай у 1933 годзе і рэфармаванай у 1953 і 2008 гадах, і нормы, распрацаванай Браніславам Тарашкевічам у 1918 годзе, т. зв. «тарашкевіцы».